In december begon ik in het boek: Maar je ziet er helemaal niet autistisch uit, van Bianca Toeps. Een heel interessant verhaal van een prachtig mens met een diagnose, die haarfijn uit de doeken doet hoe de maatschappij aankijkt tegen mensen met autisme en hoe vreemd dat vaak is. Op een prettige manier en met de nodige scepsis en spot beschrijft ze hoe de wetenschap naar autisme kijkt. Het dagelijks leven van een autist neemt ze op een humoristische manier onder de loep en geeft daarbij handige tips aan de niet autisten in onze samenleving. Ik heb het nog niet helemaal uit als kleinzoonlief hier komt logeren met een boek om uit voorgelezen te worden en zelf uit te lezen. De 1e avond leest mamalief nog voor, maar zit oma al wel met gespitste oren te luisteren. Avond 2 mag oma aan de bak. Wat een leuk boek over ene Dr. Proktor. Als ik om 21.00 geen zin heb om achter de tv te kruipen, ook geen zin heb in sokken breien of het roze boek van Bianca Toeps, zie ik ineens die dr. Proktor liggen. Ja…..dat ga ik doen, ik ga gewoon verder met het spannende verhaal over Lise en Bulle en een of andere postzegel uit 1888! Dat wordt een fijne ontspannen avond! De volgende dag, als oma en kleinzoon samen afspreken wat er allemaal te doen is, totdat papalief hem komt halen, staat er voor hem van alles op stapel: breien(!) – ja….hij kan het!! /herten voeren/puzzelen/kijken bij het installeren van de slimme meter/huiswerk/spelletje/ bos. Bij oma staat er: proktoren/Proktor/breien/Proktor/Proktor/lezen/bos. En het lukt! Voordat papa er is, heeft oma de avonturen van de dr. en zijn vrienden uit! Heerlijk, ik ga maar gauw in de bieb kijken of er ook boeken zijn van deze meneer Nesbo. Kinderboeken dan he, want thrillers…..daar heb ik niet zo’n zin in. Tenminste niet in volwassen soorten, want dit……in die badkuip is net zo goed een thriller! Een kinderthriller, precies goed voor mij! Kan ik toch lekker slapen.