Thilthings
Jammer toch, dat je zo’n gouden boom op de vroege morgen niet goed kunt pakken op een foto. Tenminste, ik kan het niet met mijn mobieltje. Kijk, als we nou een Pieter van Vollenhoventoestel zouden hebben, dan kon het wel. Dan kunnen we zelfs de Picus Viridussen in onze voortuin (Groene Spechten), van heel dichtbij bekijken! Zolang dat niet lukt, doen we het dus maar gewoon met de iPhone. Of met de digitale canon die ik nog heb liggen.
Van de week lazen we in de krant dat Bettine Vriezekoop clinics tafeltennis geeft in zorgcentra. Tijd voor actie voorsenioren! Dat triggert wel. Ook al wonen wij niet in een zorgcentrum, we wonen er wel naast en ook onze buren zijn de jongsten niet meer. Dus ook voor ons: tijd voor actie. Ooit deed ik bij een sportdag van mijn toenmalige werkgever(1969-1973) mee in een tafeltennistoernooi. Ik dacht dat ik wel aardig had geoefend op onze eetkamertafel met mijn broer. Maar nee hoor……ik werd me daar toch ingemaakt! Daar deed ik dus ook maar 1x aan mee. Later, toen we zelf in het bezit waren van een ttt, werd ik ingemaakt door manlief met z’n effectballetjes. Of door onze kinderen. En toch……toch ben ik de moed niet verloren. Toen ik vorige week bij de Kringloop even rondkeek naar een paar batjes en balletjes, zag ik een complete zet liggen, echt geschikt voor onze eetkamertafel. En nu…..pingpongen maar!
Voor het haken van mijn entrelac col had ik 2 bollen mooie sokkenwol aangeschaft. Ik had ze niet allebei
nodig voor de col, van de 2e gebruikte ik maar een klein beetje, dus dacht ik op een goede dag:’ Laat ik de wol eens gebruiken waarvoor het dient; sokken!’ Ik kan me de tijd niet heugen dat ik sokken gebreid heb. Misschien ooit voor een kleinkind voor in de laarzen, maar dat was het dan wel. 28 jaar geleden deed ik in ieder geval een poging. Toen misschien wel voor oudste-lief, want die wou alleen maar sokken aan van de oma’s en hij wou ook wel heel graag verkering met een meisje die net zulke sokken kon breien als oma. Helaas voor hem is dat mislukt…..we hebben geen sokken breiende schoondochter gekregen, maar wel hele lieve, op allerlei andere gebieden zeer bekwame! Bij mijn moeder ging ik in de leer, en ik heb nog steeds de briefjes, waarop ze schreef hoe ik mijn grote hiel, kleine hiel enz. moest breien. Eigenlijk best emotionele briefjes, want door haar ALS kon mijn moeder niet praten en was de communicatie via een kladblok. Voor de duidelijkheid heb ik internet er maar even bijgehaald, dat breit een stuk makkelijker!
Inmiddels heeft de wasmachine 2 wassen gedraaid met m’n nieuwe wasei. Met m’n neus in de schone was, rook ik een licht, fris briesje! Prettig! We hebben ook wel eens gehad dat we de was vonden stinken. Maar dat lag dan weer aan de vetluis, die zich in de machine had verzameld, vanwege het wassen met mijn zelfgemaakt vloeibaar wasmiddel. Heel GROEN, dat dan wel weer, maar niet fijn. Dus inmiddels ben ik gestopt met het wasmiddel maken van kastanjes, hoewel ik nog wel een pot kastanjes heb staan, want onverwacht lag er toch een krant onder de kast vol met kastanjes die ik daar ooit te drogen had gelegd. Wasmiddel maken van olijfzeep doe ik nog wel, want een donkere spijkerbroek komt mooier uit de was met vloeibaar wasmiddel dan met de inmiddels aangeschafte waspoeder. Hoe die het gaat doen met het wasei, is nog even afwachten. De was was schoon, maar ja…..wat wordt er nou echt vies. Alleen een vetvlek in het tafelkleed was niet verdwenen, maar die had ik van te voren even kunnen insmeren met groene zeep of afwasmiddel. De volgende was was een LICHTe was, met daarin een zakje wat gebruikt was om groente of fruit in mee te nemen vanaf de supermarkt, en die was erg vies geworden. Keurig schoon! Tot nu toe ben ik een tevreden mens.
In december begon ik in het boek: Maar je ziet er helemaal niet autistisch uit, van Bianca Toeps. Een heel interessant verhaal van een prachtig mens met een diagnose, die haarfijn uit de doeken doet hoe de maatschappij aankijkt tegen mensen met autisme en hoe vreemd dat vaak is. Op een prettige manier en met de nodige scepsis en spot beschrijft ze hoe de wetenschap naar autisme kijkt. Het dagelijks leven van een autist neemt ze op een humoristische manier onder de loep en geeft daarbij handige tips aan de niet autisten in onze samenleving. Ik heb het nog niet helemaal uit als kleinzoonlief hier komt logeren met een boek om uit voorgelezen te worden en zelf uit te lezen. De 1e avond leest mamalief nog voor, maar zit oma al wel met gespitste oren te luisteren. Avond 2 mag oma aan de bak. Wat een leuk boek over ene Dr. Proktor. Als ik om 21.00 geen zin heb om achter de tv te kruipen, ook geen zin heb in sokken breien of het roze boek van Bianca Toeps, zie ik ineens die dr. Proktor liggen. Ja…..dat ga ik doen, ik ga gewoon verder met het spannende verhaal over Lise en Bulle en een of andere postzegel uit 1888! Dat wordt een fijne ontspannen avond! De volgende dag, als oma en kleinzoon samen afspreken wat er allemaal te doen is, totdat papalief hem komt halen, staat er voor hem van alles op stapel: breien(!) – ja….hij kan het!! /herten voeren/puzzelen/kijken bij het installeren van de slimme meter/huiswerk/spelletje/ bos. Bij oma staat er: proktoren/Proktor/breien/Proktor/Proktor/lezen/bos. En het lukt! Voordat papa er is, heeft oma de avonturen van de dr. en zijn vrienden uit! Heerlijk, ik ga maar gauw in de bieb kijken of er ook boeken zijn van deze meneer Nesbo. Kinderboeken dan he, want thrillers…..daar heb ik niet zo’n zin in. Tenminste niet in volwassen soorten, want dit……in die badkuip is net zo goed een thriller! Een kinderthriller, precies goed voor mij! Kan ik toch lekker slapen.
ik wou
dat
ik
een boom was
stevig geworteld
in de
aarde
takken
reikend
naar
de hemel
hoe heerlijk
zonder hoofd
ik wou
dat
ik
een kastanje
was
eentje
met
mooie rooie
bloesems
als LICHTen
tussen
jong
voorjaarsgroen
hoe heerlijk
zonder hoofd
die
in de
herfst
z’n
vruchten
groot
en glanzend
in de
rondte strooit
hoe heerlijk
ach
kastanjes
zijn vaak
ziek
chronisch
ziek
en moeten
om
Gisteren was het weer zo’n dag! Spijkers in m’n kop.En vandaag………..de kater!
Tijdens onze dagelijkse wandelingen is het de bedoeling om een zak mee te nemen en een grijper om onderweg plastics, blik en andere zwerfies op te rapen. Die andere zwerfies is op dit moment veel vuurwerkresten. Tijdens onze ruimacties komen we regelmatig mensen van de gemeente tegen, die ook bezig zijn om zwerfafval te ruimen en de prullenbakken in ons park te legen. Met hen hebben we de afspraak dat we onze zakken in die prullenbakken kunnen deponeren. Gisteren kwamen we de hoofdman tegen en mochten we ons zakje in zijn zak deponeren. De onderweg gevonden stofzuigerbuis en een fiatembleem gaan met een oude kraan naar onze oudste kleinzoon om zijn spaarpot te spekken. Een andere optie is onze oude buurman die het opspaart voor een goed doel. Maar een kleinzoon is ook een goed doel toch?